De laatste tijd krijg ik vaak de vraag hoe het gaat tussen de honden en de baby. In deze blog zal ik daar dieper op in gaan. Want het ging bij ons niet direct vanaf moment 1 goed. 

Als eerste wil ik wel even zeggen dat het bij elk gezin weer anders kan zijn. En de trainingsmiddelen die je inzet kunnen bij andere gezinnen ook weer anders zijn.

Maar misschien kom je op ideeën, via deze blog, die bij jullie situatie passen.

Tijdens de zwangerschap van Rafael waren wij al bezig met de honden voor te bereiden. Uiteraard wisten de honden al langer, dan wijzelf, dat ik zwanger was. Dit heeft te maken met dat de hormonen veranderen van de zwangere vrouw zodra er bevruchting heeft plaatsgevonden. Honden reageren veel op hormonen. Denk maar aan een reu die een loopse teef tegen komt. Wij ruiken niet dat de teef loops is. Maar de reu (en andere honden) zeer zeker wel!

We betrokken de honden bij de kinderkamer in orde maken, ze liepen in de woonkamer toen we de box aan het opzetten waren, ze hebben al wat baby gehuil gehoord via een speaker, de honden laten wennen dat ze langer dan normaal in de bench moeten zitten, etc. 

Kevin en ik hadden ook al een plan bedacht over de bevalling. Wie komt de honden halen? Wie gaat de honden uitlaten als ik het nog niet kan? Wie gaat op ze letten als we toch naar het ziekenhuis moeten?

Tijdens mijn zwangerschap probeerde we de honden ook even veel aandacht te geven al daarvoor. Op het laatste van de zwangerschap werd dat steeds lastiger. Ik mocht niet meer ver lopen. Ik kon niet lang meer staan. Maar toch lukte dat aardig. 

Ik reed regelmatig met Fallon naar het bos, naar een veld weg of naar ’t Kuupke. Dan kon ze toch flink haar energie kwijt, zonder dat ik veel kilometers hoefde te wandelen. Heerlijk rennen. Snoepjes verstoppen. Achter een bal aan. Toch nog even een frisbee gooien.

Bearke ging zoals altijd nog 4/5 dagen mee naar het werk van schoonvader.

Het fijne aan mijn bevalling was dat we de nacht in gingen.

Rond 21:30 uur braken mijn vliezen en liep ik wat rusteloos door de woonkamer. Fallon vond dat wel een beetje gek. Ze bleef me in de gaten houden vanaf haar mand. Bearke die lag, zoals altijd, te slapen in zijn bench en keek eventjes op maar sliep daarna verder. 

Rond 22 uur hebben we, op advies van de verloskundige, de avondroutine gedaan met Bearke en Fallon alsof er niks aan de hand was. Hup, Bearke en Fallon de bench in en wij naar boven om nog wat proberen te slapen.

Rafael gaf geen gehoor aan dat slapen. 

Om 00:15 uur stond de verloskundige in de slaapkamer, Kevin rende naar haar auto om de laatste spullen te halen. En om 00:28 uur was onze kleine Rafael er. 

Rond 1 uur was de kraamzorg er en die hielp Kevin met Rafael en om de laatste spulletjes te pakken. We moesten namelijk, helaas, naar het ziekenhuis.

Rond 2 uur stond de hele gang vol met mensen. Kraamzorg, verloskundige, ambulance broeders, Kevin en ik met Rafael op de arm.
Dat is natuurlijk heel gek voor de honden. Maar ze deden het super! Ze bleven rustig. Zaten wel rechtop en kregen alles mee. 

En opeens was iedereen weg…. Ze hadden een rustige nacht gehad.

Om 6:30 uur is de vader van Kevin gekomen om de honden en de kat te verzorgen. Ze hebben eten gekregen en een wandeling. Hierna zijn ze mee gegaan naar het werk.

Wij zijn tot vrijdagmiddag in het ziekenhuis gebleven. En de honden bij de vader van Kevin. 

Vrijdagmiddag rond 15:30 uur kwamen Kevin en ik, samen met Rafael, thuis van het ziekenhuis. We konden heerlijk met z’n 3e wennen thuis. Chance (de kat) kwam al even buurten. Hij was blij dat we thuis waren. Maar de baby en alle spulletjes met zijn geur eraan waren enorm interessant. Wij hebben Chance de tijd gegeven om er aan te ruiken en te onderzoeken. 

Rond 17 uur kwam de kersverse opa de honden thuis brengen. We hadden Rafael, veilig in de box gelegd. Zodat wij onze handen vrij hadden om de honden te verwelkomen. Wat waren ze blij om ons weer te zien en om thuis te zijn. 

Bearke had het snel in de gaten en rende al vlug richting de box om te ruiken. Fallon hield iets meer afstand en vond het allemaal maar gek. 

Tot nu toe was het nog helemaal prima. Dachten we….

Op het moment dat Rafael begon te huilen liet Fallon allemaal verschillend lichaamstaal zien. 

Trillen, oren in de nek, staart tussen de benen, tongelen, etc.

Kort om, vlucht gedrag.
Fallon snapte het huilen niet en waar ervan vluchten. 

De eerste paar dagen zag ik het niet, ik was te veel met de baby bezig. Na enkele dagen zag ik het en had ik mijn eerste kraamtranen…. Om de hond.

Hoe moet het nu? Wat moet ik doen? Welke trainingsmethodes zijn er ook alweer? Wat gaat helpen? Wat gaat niet helpen? Ben ik nu mijn stabiele hond kwijt? 

Ik wist het allemaal niet meer. 

Na 7 dagen komen ik weer iets helderder na denken, maar tot een oplossing komen was me nog niet gelukt. 

Totdat Kevin het opeens had over vuurwerk.
Toen ging er echt een lichtje branden!

Ik pakte de snoepjes pot erbij en ik ging wachten op de bank. 

Op het moment dat Rafael begon te huilen, strooide ik snoepjes.

De eerste keer vond Fallon de snoepen niet interessant en wou er weer van door. 

Bij de keren daarna ging het steeds beter. 

Na 2 dagen was het goed. 

Als Rafael huilde, kwam Fallon aangerend voor snoepjes. 

Dit hebben we weer langzaam afgebouwd. 

En nu? Nu liggen Rafael en Fallon naast elkaar. 

Als ik op de bank lig met Rafael op mijn borst, Fallon ligt aan mijn voeten op de bank en Rafael begint te huilen? Fallon kijkt niet eens meer om. Ze blijft heerlijk slapen.

En Bearke? Bearke is niet zo gevoelig, dus die vond het allemaal wel prima. 

Bearke vind de oefenhapjes het leukste. Want dan mag hij na afloop het bakje uitlikken.

Uiteraard blijven wij er altijd bij. Als Rafael niet in de box ligt, mogen de honden niet alleen met hem in 1 ruimte zijn. Zo neem ik ze bijvoorbeeld mee naar de wc, of mee naar buiten als ik de was ga doen. Noem maar op. 

Ik ben ook gedrag voor. Dus Bearke vind die hapjes bijvoorbeeld geweldig. Maar hij moet wel een minimale afstand houden van Rafael. 

Fallon ligt veel in haar mand, want daar kom ik niet vaak langs gelopen met Rafael. 

Ze weten dat ze wel op de kamer van Rafael mogen komen. Maar ze mogen niet aan zijn knuffels/speelgoed zitten. 

Het is enorm belangrijk om je hond hierin te begeleiden. En niet er van uit gaan dat je hond het wel doet. 

Nee je moet de hond aangeven wat je wel wilt. Dit blijft veel beter bij ze hangen dan dat je ze continu verteld wat niet mag.